واریته‌های ژنی کاهندهی کلسترول با افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع 2 ارتباط دارند
4 اکتبر 2016- بر اساس مطالعه‌ی جدیدی که در مجله‌ی JAMA منتشر شده است، واریته‌های ژنتیکی خاص مرتبط با کاهش کلسترول لیپوپروتئین با چگالی کم- که بسیاری از آنها توسط استاتین‌ها و سایر داروهای کاهندهی کلسترول تحت تأثیر قرار می‌گیرند - ممکن است خطر ابتلا به دیابت نوع 2 را افزایش دهند.
محققان دریافتند که ژنهای خاص کاهش دهنده‌ی LDL-Cممکن است با افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع 2 در ارتباط باشند. محققان با متاآنالیز اطلاعات بیش از نیم میلیون فرد بزرگسال دریافتند که واریته‌های نزدیک به NPC1L1 و سایر ژنهای مرتبط با کاهش LDL-C با افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع 2 و کاهش خطر ابتلا به بیماری عروق کرونر قلب در ارتباط می‌باشند. LDL-Cغالباً به کلسترول بد معروف است و مقادیر زیاد آن می‌تواند به تجمع پلاک در سرخرگ‌ها، افزایش خطر سکته‌ی مغزی، حمله‌ی قلبی و بیماریهای قلبی بیانجامد.
درحالیکه تغییرات سبک زندگی مانند اتخاذ یک رژیم غذایی سالم و افزایش فعالیت فیزیکی اولین اقدامات برای کاهش LDL-C به حساب می‌آیند، برخی از بیماران نیاز به استفاده از داروهای کاهندهی کلسترول نظیر استاتین‌ها یا بایل اسید سکواسترنت‌ها دارند.
تحقیقات زیادی نشان داده‌اند که داروهای کاهندهی کلسترول دارای فوایدی برای سلامت قلب هستند اما برخی مطالعات نشان داده‌اند که این داروها ممکن است منجر به اضافه وزن و افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع 2 شوند.
این مطالعه‌ی جدید که توسط دکترLotta از دانشگاه کمبریج و همکارانش انجام گردید شواهدی را ارائه داده است که نشان می دهد تعدادی از مسیرهای ژنتیکی که توسط داروهای کاهندهی کلسترول فعال می‌شوند ممکن است خطر ابتلا به دیابت نوع 2 را افزایش دهند.
ارتباط بین داروهای کاهندهی کلسترول و دیابت
دکتر Lottaو همکارانش با بررسی مطالعات ارتباطات ژنتیکی که در اروپا و آمریکا در فاصله‌ی سالهای 1991 تا 2016 انجام گردید، اطلاعات 50775 فرد مبتلا به دیابت، 270269 نفر در گروه کنترل، 60801 فرد مبتلا به بیماری قلبی و 123504 نفر در گروه کنترل را متاآنالیز نمودند.
این آنالیز‌ها نشان داد افرادیکه دارای واریته‌های خاص ژنتیکی کاهندهی LDL-C در نزدیکی ژنهای NPC1L1، HMGCR و PCSK9 بودند- که بر اثر مصرف داروهای کاهندهی کلسترول بیان آنها افزایش یافته بود- درمعرض خطر بیشتری برای ابتلا به دیابت نوع 2 قرار دارند.
نویسندگان مقاله می گویند: نتایج این متاآنالیز نشان داد چندین مکانیزم کاهندهی کلسترول LDLشامل آنهایی که توسط اهداف مولکولی داروهای کاهندهی کلسترولLDL(نظیر استاتین، ezetimibeو مهار کننده‌های PCSK9) فعال می‌شوند با عواقب متابولیکی جانبی و افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع 2 در ارتباطند. جالب توجه اینست که این واریته‌های ژنتیکی کاهندهی LDL-Cبا کاهش خطر ابتلا به بیماریهای عروق کرونر ارتباط دارند.
دکترLotta می‌گوید: از یک طرف، دیابت و بیماری قلبی دارای چندین عامل خطر مشترک هستند که بر خطر ابتلا به این دو بیماری در یک جهت تأثیر می‌گذارند (بعنوان مثال کشیدن سیگار، بالاتر بودن شاخص توده‌ی بدنی وعدم فعالیت) و از سوی دیگر، نتایج پژوهش‌های قبلی نشاندهنده ی یک افزایش جزئی در خطر ابتلا به دیابت نوع 2 در افراد تحت درمان با استاتین‌ها است، همچنین در افرادی با سابقه‌ی خانوادگی کلسترول بالا که در معرض خطر بالاتری برای بیماری قلبی هستند، شیوع دیابت نوع 2 پایین‌تراست. این تحقیق اطلاعات ما را در مورد ارتباط مسیرهای کاهندهی کلسترول و افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع 2 افزایش داد.
این یافته‌ها برای بیماران چگونه تعبیر می‌شوند؟
دکتر Lotta گفت: نتایج تحقیقات ما، تأثیرات بالینی فوری بر بیماران تحت درمان با داروهای کاهندهی کلسترولLDLندارد، توصیه‌های درمانی در مورد مصرف استاتین‌ها یا سایر داروهای کاهندهی کلسترول نباید تغییر کند، نتایج مطالعات ما به معنای نظارت بر عواقب متابولیکی مصرف این داروها است.
آیا نتایج این تحقیق بر ابداع داروهای کاهندهی کلسترول در آینده تأثیر می‌گذارد و می‌تواند به تولید داروهایی که موجب افزایش خطر ابتلا به دیابت نمیگردند، منجر شود؟
دکترLotta گفت: یک چالش بزرگ در مورد درمانهای در حال تکمیل جدید، پیش بینی زود هنگام ایمنی این داروها است، بر اساس نتایج مطالعه‌ی ما، این واریته‌های ژنتیکی که بطور طبیعی در این جمعیت وجود دارند، می‌توانند برای پیش بینی ایمنی این داروها مورد استفاده قرار گیرند، با استفاده از این اطلاعات ژنتیکی ما امیدواریم که در آینده بتوانیم راههایی را برای کاهش کلسترول و خطر بیماری قلبی بدون تأثیر بر خطر ابتلا به دیابت بیابیم.
منبع:www.medicalnewstoday.com/articles/313272.php